چیزی که مشخص است این موضوع می باشد که امر تربیت در نظام آموزش و پرورش مغفول واقع شده و در این میان بیشتر بعد آموزشی آن هم نه به صورت مساوی در میان تمام رشته های تحصیلی، مورد توجه سیاست گذاران آموزش و پرورش کشور قرار گرفته است. به عبارت بهتر نیاز ضروری به امر پرورش در مدارس کشور احساس نشده چرا که مدارس کشور توانسته اند در طی این سالها بدون مربی و معاون پرورشی و مشاور نیز به فعالیت خود ادامه بدهند که البته نتایج چنین نگاهی تبعات بسیار ویرانگری برای جامعه داشته و خواهد داشت