یوسف سلمانی- آذرتیتر- با شروع تبلیغات کاندیداهای یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی ، خیابان چایکنار تبریز با میزبانی اکثر ستادهای کاندیداهای های شاخص به کانون گرمی برای رفت و آمد، جلسات انتخاباتی و البته محلی برای توزیع و تقسیم ثروت مبدل شده است.
البته انتظار بیش از این هم نباید داشت چرا که در این خیابان هفته بازار تبلیغاتی، هر کسی با ترفند و شگرد های خاص سعی در رای ربایی و رای افزایی با دلربایی های رنگانگ برای خود از جان و دل مایه می گذارد؛ باشد که در آینده نزدیک صندلی بهارستان رنج این همه سختی را به آرامش دنیوی و اخروی تبدل کند.
در نگاه اول موضوع ساده است تبلیغات و خدمت به مردم، الله اکبر… اما با نگاهی ژرف و بررسی رفتار و کارهای صورت گرفته در این خیابان و هزینه های صرف شده موضوع کمی پیچیده تر می شود آیا کسی که برای خدمت به مردم میاید و از مردم است چطور واز کجا این همه هزینه را برای رای گیری صرف می کند.
شنیده ها حاکی است؛ برخی از کاندیداها علاوه بردادن وعده های مدیریت برای برخی افراد حتی برای دور نگه داشتن طرفداران کاندیداهای رقیب در قبال عدم تبلیغ و یا ملحق شدن به تیم شان رقم های بزرگی پشنهاد می کنند.
حال سوال این است این آقایان نماینده ی کدام قشر از مردم هستند؟
آیا می توانند درطول چهار سال بهارستان نشینی با حقوق نمایندگی مجلس این همه پول خرج شده را به دست بیاورند؟
آیا انگیزه اصلی شان از کاندیدا شدن برای مجلس، صرفا خدمت به مردم و توسعه کشور است؟ و یا لا بی گری و خدمت به صاحبان سرمایه که او را با پول به مجلس می فرستند؟
و ۱۰۰ ها سول دیگر ….؟
امیدوارم گرمای این روزهای برفی چایکنار در تابستان سوزان هم سرما بخش و با طراوت باشد.