چند روزی است که از آتش سوزی جنگل های قره داغ می گذرد که البته به دلیل عدم اطلاع رسانی دقیق نمی توان از دلیل و زمان شروع و حتی وضعیت فعلی و ادامه دار بودن آن به صورت موثق صحبت کرد. در هر صورت خبر این حادثه چند روز پس از شروع آتش سوزی آن هم در فضای مجازی منتشر شد و حتی پایگاه های خبری پرتعداد استان نیز خبری از این حادثه مخابره نکردند. با انتشار این خبر، کاربران فضای مجازی خصوصا اینستاگرام شروع به بازنشر و تحلیل چرایی عدم اطلاع رسانی دقیق و کوتاهی دولت در نشاندن آتش در ساعت های آغازین آتش سوزی پرداختند و انگشت اتهام را به سوی مسئولین مربوطه کشوری و استانی نشانه گرفتند. هر چند حساسیت به مسائل عمومی و مشکلات منطقه ای و ملی امری مبارک است و در طی این سالها نتایج مثبت و البته کوتاه مدتی داشته است، ولی به نظر نگارنده مهم ترین نکته ای که در این میان مغفول مانده است مطالبه همگانی و جدی از مسئولین مرتبط در این کوتاهی است. حال که صدها هزار هکتار از جنگل های گوشه ای از آذربایجان در آتش سوخته است و کار از کار گذشته است، بایستی هر چه سریعتر شروع به مطالبه گری کرد. مطالبه برای مجازات مسببین تعلل در نشاندن آتش. مطالبه ای که با کادر فعلی حاضر در قوه قضائیه و کمک رسانی فضای مجازی برای اطلاع رسانی افعال و حرکات مسئولین امر، می تواند نتایج کاربردی تری به همراه داشته باشد. بایستی مسئولین مربوطه به دلیل عملکردشان که به قیمت خاکستر شدن چند صد هزار هکتار از جنگل های این استان شده است و به دلیل عدم کارآیی و یا در بهترین حالت تعلل در جلوگیری از سرایت آتش و فراگیر شدن آن، مورد مطالبه مردمی و مؤاخذه قضایی قرار بگیرند. عملی که شاید اگر سالها پیش و در موارد مشابه صورت گرفته بود هر کسی با هر قابلیتی مسئولیت مراکز حساس را نمی پذیرفت و در صورت گرفتن مسئولیت با ترس از عواقب قضایی کم کاری در حوزه کاری خود، مجبور به فعالیت حداکثری در حوزه مسئولیت خود می شد. در بسیاری از اتفاقات این چنینی در کشور بر اساس شواهد سازمان های مرتبط دولتی در بیشتر موارد چه در حوزه اطلاع رسانی و چه در حوزه عمل به وظایف ذاتی شان کمترین کارآیی را داشته اند. به نظر نگارنده بایستی به دور از فضای احساسی حاکم در چنین اتفاقاتی که بیشتر منجر به کمک رسانی های فردی و ابراز تاسف های مکرر می شود، هزینه زمانی صرف مطالبه جدی، علمی، قضایی و مداوم شود و در این صورت است که می توان امید داشت که در آینده بتوان جلوی چنین کم کاری ها و اتفاقات انسانی – طبیعی را گرفت. در غیر این صورت و بهمانند تجربیات قبلی مان عملکرد نیروهای مجازی و حتی حقیقی مان تنها به اعتراضات مجازی و پست کردن چند پست و تعداد لایک خوری و کامنت های بدون ارائه راهکار آن محدود خواهد بود و بس.