یکی از اقدامات کمتر گفته شده قاجارها که مربوط به عصر ناصری است برپایی صندوق عدالت در تهران است که از آن امروز با نام «سامانه شکایات و گزارشات مردمی» یاد می کنیم. ناصرالدین شاه این صندوق را برای ارتباط بی واسطه بین خود و شاکیان از ظلم و از عاملان حکومت تاسیس کرد و دستور به تهیه ونصب این صندوق داد. صندوقی که در نهایت در میدان ارک تهران نصب شد تا شاکیان بدون ترس از عمال حکومتی شکایات خودشان را به گوش شاه برسانند. چنان چه روزنامه ایران آن زمان درباره ضمانت دولت برای اطمینان شاکیان می نویسد: «در جنب صندوق قراولی ایستاده است که هیچکس را مانع از انداختن عریضه نخواهد بود و اگر آن قراول در وقت عریضه انداختن از صاحب عریضه طمعی بکند حد تنبیه آن قتل است و بسیاست خواهد رسید و در هر هفته روز جمعه و روز دوشنبه را امینی از جانب سنی الجوانب همایون خواهد رفت و کلید صندوق را برده عرایض صندوق را بدون اینکه ملاحظه کند و مطلع شود در کیسه ریخته سر آن کیسه را از یک طرف امین مزبور و طرف دیگر را رئیس قراول مهر کرده و سربسته به حضور سرکار اقدس همایون خواهند آورد».
هر چند استقبال خوبی از این صندوق شد و شکایات و درخواست های کمک زیادی به این صندوق ریخته شد ولی نامه های حاوی فحش و ناسزا و امور بیهوده نیز به قدری بوده که باعث اعتراض دولت به این امر شده و اعلانی بدین مضمون داده است: « بر حسب این اعلان که مطابق مکنونات ضمیر مبارک است به عموم خلق اعلام می شود که من بعد این نوع عرایض را که موجب زحمت خاطر مبارک و مشغولیت اولیای دولت است علاوه بر اینکه برای صاحب غرض مثمر هیچ ثمر و نتیجه نخواهد بود موجب مواخذه و تنبیه خود داند. غرض صندوق فقط مخصوص کسانی است که ظلمی دیده و حق آن ها به هیچ وجه احقاق نشده باشد. البته بعد از این خواهش مستمری و مواجب و اظهار فقر و تکدی و وقایع نگاری و حکایت نویسی موقوف داشته. . . »
و اما در نهایت عدم استفاده مناسب و انداختن متون نامناسب در صندوق سرانجام به تعطیلی این صندوق انجامید. مخبر السلطنه هدایت قاجار درباره صندوق مذکور می نویسد: « صندوقی به نام صندوق عدالت در شهر نصب کردند که متظلمین تظلم خودشان را در آن بیفکنند و به شاه برسد. از بس اراذل و اوباش اراجیف در صندوق انداختند صندوق ها را کندند و موقوف شد».