در پروژه مذکور، DDS به طور کامل مورد بررسی قرار گرفت، آنها ابتدا به سنتز این نانوالیاف پرداخته و سپس به سراغ تعیین مشخصات آن رفتند و ضمنا میزان زیست‌سازگاری، نحوه رهایش دارو و همچنین اثربخشی آن روی سرطان پوست را بررسی کردند. نتایج یافته‌ها در قالب مقاله‌ای با عنوان Light-responsive layer-by-layer assembled nanofibers for sequential drug release در نشریه Journal of Drug Delivery Science and Technology چاپ شده است.

به گفته یکی از محققان پروژه: پلتفرم ما نشان داد که از پتانسیل بالایی جهت استفاده عملی در پزشکی برخوردار است و می‌توان آن را به صورت یک داروی استعمال پوستی به منظور رفع مشکلات مختلف پوستی تولید کرد.

به گفته ایشان از این روش می‌توان مشکلاتی مانند سرطان پوست، زخم‌های پوستی و همچنین عفونت‌های قارچی و باکتریایی را حل کرد. وی بر این باور است که ترکیب نانوالیاف با سامانه‌های رهایش دارو می‌تواند فرصت‌های زیادی در بخش درمان ایجاد نماید.

محققان از روش‌های مختلف  نوآورانه در ایجاد DDS هوشمند در مقابل سرطان پوست استفاده کردند. غلبه بر سد حلالیت داروهای ضد سرطان بسیار مهم است و پوشش دادن آنها با مواد مناسب به منظور انتشار بهتر یکی از این راهبردها است. این تیم با استفاده از الکتروریسندگی، نانوالیاف حاوی کامپتوتسین (CPT) را ایجاد کرد.  از آنجاییکه این ساختار به صورت لایه‌به‌لایه است و روی آن پوشش چند یونی حاوی دوکسوروبیسین قرار داده شده، رهایش کنترل شده و آرام دارو از آن صورت می‌گیرد.

در pH ۷.۴ داروی شیمی‌درمانی به میزان کمی آزاد می‌شود ولی در pH ۶ این میزان رهایش بیشتر است. همچنین محققان از نانو ذرات طلا برای رهایش بهتر استفاده کردند. تابش نور مادون قرمز موجب گرمایش موضعی شده و رهایش را کنترل شده انجام می‌دهد.