به گزارش آذر تیتر به نقل از ورزش 3؛ بارسا قبل از بازی بنری نمایش داد که پنج قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان را با سال‌هایش یادآوری می‌کرد، در حالی که هوادار کاتالان بیش از همه شکاف‌های بین این قهرمانی‌ها را به یاد می‌آورد.
اینتر سه بازی بود که گلی نزده بود، اما فقط ۳۰ ثانیه طول کشید تا اولین گل را بزند. این ۳۰ ثانیه طولانی‌ترین لحظات رقابت بود. در این زمان، اتفاقاتی رخ داد که از کل بازی‌های لیگ ایتالیا بیشتر بود: یک ضدحمله، یک سانتر، یک دفع توپ، یک سانتر دیگر، یک ضربه پشت پا، و یک گل، مثل آن سیاره در فیلم «میان‌ستاره‌ای» که هر ساعتش مثل هفت سال روی زمین می‌گذرد.
بارسا روی دریاچه‌ای آرام قدم می‌زد و سونامی‌ای که در راه بود را با کوه اشتباه گرفت. در چنین موقعیتی، بهترین کار برای اینتر این بود که بازی را به سمت یک سیاه‌چاله ببرد، اما آنجا با یک موجود فضایی روبه‌رو شد.
آنهایی که می‌دانند، می‌گویند یک نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان به بازیکنانی نیاز دارد که بتوانند زمان را مدیریت کنند، خونسرد باشند و تجربه داشته باشند، اما وقتی ۰-۲ عقب هستی، چیزی که نیاز داری یک بچه بی‌پرواست، و بارسا بهترینِ دنیا را دارد. بی‌دلیل نبود که فلیک در بین دو نیمه، به جای در آغوش کشیدن او مثل بقیه بازیکنان، او را مثل یک مجسمه مقدس یا یک چراغ جادو لمس کرد.
به جای اینکه اینتر و بارسا برای صعود بجنگند، ترجیح دادند یک جشن به پا کنند، و در این جشن، لامین بیش از همه رقصید. او به جای اینکه مغرور باشد، معمولاً می‌گوید روزی دوست دارد توپ طلا را ببرد، انگار آن روز همین فردا نیست.
زمانی لئو مسی مدافعان را با همان سهولتی زمین می‌زد که یک هیزم‌شکن کانادایی درختان کاج را قطع می‌کند. چنان برتری‌ای در دریبل‌زنی داشت که رقبا از او وحشت داشتند. عقب می‌کشیدند، دیوار دفاعی می‌ساختند، دعا می‌خواندند. و مسی شروع می‌کرد به رقصیدن در نزدیکی محوطه جریمه، توپ را با پای چپش آماده می‌کرد تا در لحظه مناسب، تیر دروازه را نشانه بگیرد. حالا لامین یامال هم همان ترس را در دل رقبا انداخته و تحسینی مشابه را برانگیخته است.
هالند بازی را تماشا می‌کرد و مجبور شد تسلیم این پسر شود. بازیکنانی بوده‌اند که اعتراف کرده‌اند به بارسا پیوستند تا کنار مسی بازی کنند. آیا بازیکنانی در اروپا هستند که فکر کنند شاید بدشان نیاید در سال‌های آینده با لامین خوش بگذرانند؟
انگار مغرور شده! به لامین می‌گویند مغرور شده. خب معلوم است! در ۱۷ سالگی یک یورو برده، بارسا را به سمت سه‌گانه هدایت می‌کند و کاندیدای شماره یک توپ طلاست. اصلاً کم هم مغرور است. وقتی ۰-۲ عقب بودند و سایه شوم بدترین شب‌های اروپایی دور مونتجوئیک پرسه می‌زد، او تیم را به دوش کشید، یک گل فوق‌العاده زد و نزدیک بود گلی دیگر بزند که می‌توانست در جمع پنج گل برتر دوران حرفه‌ای‌اش جای بگیرد.
هوش مصنوعی شروع کرده به اینکه او را شانس اول توپ طلا بداند، او هنوز یک بازی برگشت دارد تا مهر تاییدی روی این ادعا بزند.