پرسش بنیادین این است که چرا روایت رسمی، تنها بخشهایی از گذشته را شایستهی دیدهشدن میداند و بخشهای دیگر را به حاشیه میراند. ایران سرزمینی با تنوع فرهنگی عمیق و تاریخی چندلایه است و اگر قرار باشد تاریخ به منبعی برای هویت مشترک بدل شود، این امر تنها زمانی ممکن است که همه روایتها، صداها و میراثها مجال حضور برابر بیابند، نه آنکه صرفاً برخی از آنها «قابل نمایش» تلقی شوند.