بدون اغراق علم تاریخ مظلوم ترین و بی پناه ترین علم حال حاضر در ایران است. قرار گرفتن تاریخ در چنین وضعیتی بدون شک دلایل متعددی می تواند داشته باشد که مهم ترین این دلایل این می تواند باشد که در جامعه کنونی ایران هر کسی در هر جایگاهی و با هر تخصصی به خودش اجازه می دهد با اطلاعات کم، گزینش شده و دست چندم و آویزان شدن به مستندات بسیار ضعیف، آن هم به صورت قطعی درباره تاریخ و مسائل تاریخی نظر بدهد. این در حالی است که اهالی تاریخ به دلیل علم به حساسیت های موجود در علم تاریخ و علم به وجود اسناد و مدارک بسیار در این حوزه، نه تنها به ندرت اظهار نظر می کنند بلکه با فهم تفاوت میان علوم دیگر و علوم انسانی و در راس آن تاریخ، به ندرت اظهار نظر قطعی می کنند. شاید یکی از مهم ترین راه های شناخت متخصص حوزه تاریخ با دیگران در این باشد که اهالی تاریخ با قطعیت درباره موضوعات و مسائل تاریخی صحبت نمی کنند. این در حالی است که افرادی که سواد تاریخی ندارند و فهمی از تاریخ و تفاوت میان تاریخ خوانی، تاریخ دانی و تاریخ فهمی ندارند، صرفا برای اثبات نظر و ایدئولوژی خودشان برای مخاطبان خود و با استناد به چند جمله و منبع نامعتبر درباره چالشی ترین مسائل تاریخ آن هم با قطعیت نظر می دهند.
البته انفعال خیل کثیری از متخصصان تاریخ و گروه های تاریخ کشور و جدی گرفته نشدن درس تاریخ در مدارس کشور، دلیل مهم دیگری است که هر کسی با علم به چنین انفعالی و چنین آموزشی به خودش اجازه می دهد درباره تاریخ نظر بدهد. به نظر اگر بخواهیم تاریخ را از چنین وضعیتی نجات دهیم خارج شدن متخصصان این حوزه از انفعال خودساخته و فعال بودن این افراد و پاسخگویی به بیهوده گویی هایی است که با نام تاریخ، هر روزه در فضای مجازی شاهد انتشار آن از سوی افراد مختلف با مقاصد مشخص هستیم. تا زمانی که متخصصان این حوزه خود را تافته ای جدا بافته از جامعه بدانند و خودشان را تنها درگیر جلسات و دور همی ها و همایش ها و مراسمات بی تاثیر و در بهترین حالت کم تاثیر بکنند و با جامعه ارتباط نداشته باشند، طبیعی است که هر کسی با هر جایگاه و تخصصی می تواند به راحتی درباره موضوعات تاریخی اظهار نظر کند. باید تا دیرتر نشده تاریخ را از چنین وضعیتی نجات داد. نباید بیشتر از این اجازه داد که عده ای تاریخ را با رمان و داستان اشتباه گرفته و به خودشان اجازه اظهار نظرهای گاه و بیگاه که متاسفانه تاثیرگذاری زیادی نیز در میان افراد جامعه دارد را بدهند. نباید بیشتر از این اجازه داد که هر کسی برای پیش برد اهداف شخصی و گروهی و ایدئولوژیک خود بدون هیچ تخصصی اینگونه تاریخ را دستاویز خود قرار دهد. باید تا دیر نشده تاریخ را نجات داد.