یونس ژائله برای تبریزی ها به واسطه صنایع غذایی شیرین عسل نام آشنایی است ولی این روزها نام ژائله به دلیل برخی اظهاراتش آن هم در کسوت رئیس اتاق بازرگانی تبریز بیشتر بر سر زبان ها افتاده است. وی که در سفر مدتی پیش ریاست جمهور به تبریز اعلام کرده بود که نرخ بیکاری در تبریز به صفر رسیده است، امروز بار دیگر با تکرار این ادعا بار دیگر بر سر زبان ها افتاد. ژائله در سخنان امروز خود می گوید: «ما شهر بدون گدا هستیم و الان هم داریم شهر بدون بیکار می شویم». این فعال اقصادی این بار به تکرار ادعای قبلی خود اکتفا نکرده و با بیان اینکه چنین وضعیتی آرزوی بسیاری از کشورهاست، به مقایسه بیکاری در آمریکا و تبریز پرداخته و احتمال این را داده که شاید در آمریکا هم چنین وضعیت مطلوبی در موضوع بیکاری وجود نداشته باشد. البته در همان اظهارات اول ژائله در دیدار با رئیس جمهور انتقادات زیادی به این ادعا مطرح شد و حتی کار به مجلس هم کشیده شد و متفکر آزاد نماینده مردم تبریز با اعتراض به سخنان ژائله، چنین ادعایی را پاک کردن صورت مسئله خوانده و ارائه چنین آمارهای غلطی را باعث جلوگیری از برنامه ریزی صحیح و سرمایه گذاری در تبریز و استان دانست.
به نظر مهم ترین ایرادی که بر سخنان اخیر ژائله وارد است عدم تبیین دقیق و آشکار مفاهیم «کار» و «بیکاری» است و شاید اگر ژائله با تعریف دقیق تری از این مفاهیم، چنین ادعایی را مطرح می کرد کمی قابل قبول تر به نظر می رسید. چیزی که مشخص است وی زمانی که از نیروی کار صحبت به میان می آورد، فضای کارخانه و کارگران مشغول به کار در کارخانجات و تولیدی های استان را متصور می شود و آگهی های کارخانجات برای پیدا کردن نیروی کار و عدم موفقیت این کارخانه ها در جذب کارگران مورد نیازشان را دلیل بر نبود بیکار در تبریز می داند. البته چنین استدلالی نیز خالی از ایراد نیست و کارخانجات مورد نظر وی در اکثر موارد به دلیل حقوق پایین در مقایسه با تورم و گرانی موجود در جامعه، جذابیت خود را برای کارگران از دست داده اند و نیروی کار فعال شهر حتی در مواردی بیکاری ارادی را بر کار در چنین شرایطی ترجیح می دهد. همین شرایط کاری حاکم بر کارخانجات و تولیدی های شهر و استان باعث شده تا کارگران مشغول به کار نیز گاه و بیگاه به امید بهبود شرایط کار و حقوق دریافتی دست به اعتراض و اعتصاب نیز بزنند.
به نظر به دلیل چنین نگاهی به موضوع کار و بیکاری است که وی خیل عظیم بیکاران دانشگاهی در استان و شهر را نادیده گرفته است. اوایل همین امسال بود که نصرالله زاده رئیس دانشگاه تبریز، از بیکاری پنجاه درصدی فارغ التحصیلان دانشگاه استان خبر داد که مطمئنا تعداد زیادی از این بیکاران به شهر تبریز اختصاص دارد. نکته آخر اینکه ای کاش رئیس اتاق بازرگانی تبریز، به مقایسه بیکاری در تبریز و آمریکا به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان نمی پرداخت و اگر هم قصد چنین کاری را داشت با کمی مطالعه بیشتر در این جلسه حضور می یافت تا با شک و تردید نگوید که «شاید در آمریکا هم چنین وضعیتی وجود نداشته باشد».