داستان ثبت نام همه ساله دانش آموزان در مدارس دولتی، یکی از قدیمی ترین جنگ های تاریخی است که قریب به سه دهه از شروع آن می گذرد. زمان آغاز عملیات ها هم فصل تابستان و موعد ثبت نام است و در ایام امتحانات هم بعضا تک و پاتک هایی از سوی طرفین به همدیگر صورت می گیرد.
آموزش و پرورش در نقش دبیر کل سازمان ملل نقش ماستمالی کننده رفتارهای مدیران مدارس دارد و عمدتا وقتی شعله های جنگ بالا گرفت، فقط محکوم می کند. امسال هم این کشاکش سی ساله به سان همه این سال ها و با رسیدن فصل ثبت نام شدت گرفته و نکته جالب این جنگ که آن را متمایز از سایر جنگ ها نموده آن است که هر ساله بر شدت آن افزوده می شود.
واقعیت این است که برخی از قانون گذاران در سال ۵۸ که هنوز پول زیر دندانشان مزه نکرده بود، گافی داده اند و اصلی را در بین اصول قانون اساسی گنجانده اند که سبب پیدایش این جنگ شده و اختلافات فی مابین هم به حکم تجربه تاریخی حل و فصل نخواهد شد. این سهل انگاری نویسندگان قانون اساسی کشور که حکم به تحصیل رایگان تا پایان متوسطه در مدارس دولتی داده است(البته در آن دوره تاریخی خبری از جامعه طبقاتی و مدارس طبقاتی نبود و طبعا مدارس غیر انتفاعی هم موضوعیت نداشت). حال برخی از شهروندان عزیزمان که به غلط و یا از سر ساده لوحی چنین قانونی را باور کرده اند، همه ساله با مدیران مدارس بر سر کمک به مدرسه گلاویزند و نهاد بالا دستی که وزارت مفلوک آموزش و پرورش است با دکترین “تازییه دییر توت، دووشانه دییر قاچ!” گذران امور می کند.
این دکترین بدین شرح است که متولی نظام آموزشی کشور مدیران مدارس را پشت درهای بسته مکلف می کند تا مخارج و هزینه های مدارس را خودشان تامین کنند و این بزرگواران هم با توجه به اینکه شخصا چنین استطاعتی ندارند و درآمدشان همان چندرغازی است که بعنوان حقوق ماهیانه می گیرند، در قبال این تکلیف غیر رسمی موظفند تا این هزینه ها را با خالی کردن جیب والدین تامین نمایند و در این مرحله است که جنگ پول بالا می گیرد. آموزش و پرورش و مسئولان عزیزش در منابر رسمی اعلام می کنند که کمک به مدرسه اجباری نیست(یالانچینین … لعنت) و چون به خلوت می رسند آن کار دیگر می کنند و مدیران را موظف به گدایی پول از والدین می نمایند.
حال با توجه به تورم سرسام آور موجود در کشور و بالا رفتن هزینه اداره مدارس، میزان کمک به مدرسه ها به واحد پول کشورمان ۹ رقمی شده است و مثل قبل نیست که رقم ناچیزی نباشد. در این رابطه دو اهرم قدرت در دست مدیران مدارس وجود دارد، عدم تحویل کارنامه نوبت دوم و عدم ثبت نام که به سان شمشیر داموکلس بر سر والدین وزان است و اگر احیانا پدرومادری وسع مالی برای پرداخت ارقام تکلیفی از سوی مدارس را نداشته باشند، سریعا این شمشیر پایین آمده و با قطع فرصت تحصیلی دانش آموزان باعث می شود تا والدین برای تامین آن طاعت از دست بیاید گنهی کنند. کسی در این بین نیست که به آقایان بگوید که پدرآمرزیده اگر این والدین چنین پولی داشتند، در همان مدارس غیر دولتی ثبت نام می کردند که به لحاظ امکانات و شرایط تحصیل شاید به مراتب از مدارس دولتی بهتر است و این ها از سر ناچاری به شما پناهنده شده اند. دوستان باید بگویند که چرا این نبرد را پایانی نیست و این مردم به حدکافی و به انحاء مختلف توسط دولت های مختلف که در راس امور قرار می گیرند، تلکه می شوند و شما هم قوز بالای قوز نباشید و نخواهید که والدین عطای تحصیل فرزندشان را به لقایش ببخشند.
اگر والدینی قول شعارهای دوزاری شما را بخورند و احیانا به تولد چندین فرزند رضایت دهند، مهرماه برای ثبت نامشان باید وام بانکی بگیرند و اگر قرار است چنین ارقامی را اخذ کنید بهتر است همانند معضل مسکن، برای خانواده های دارای فرزندان محصل هم به سان وزارت راه و شهرسازی وام ودیعه تحصیل مقرر کنید وگرنه با این رقم های درشتی که شما انتظار پرداختش را از والدین دارید، یک بچه هم زیادی است و آدام ایله سونسوز اولسا یاخجیدی.
وحید خدادادی