برف چهارم بهمن 1402 تبریز به معنای واقعی کلمه شهر را قفل کرد. اتفاقی که چندان هم دور از انتظار نبود چرا که عکس العمل مدیران مرتبط شهری در برف خفیف چند روز پیشتر نشان داده بود که اگر برفی کمی شدیدتر و ادامه دار تر در کار باشد، مدیریت خیابان های شهر مشکل تر هم خواهد شد. البته در این مطلب نه قصد بر این است که بگوییم چه کسی یا چه کسانی در پیش آمدن چنین وضعیتی مقصر بوده اند و نه قصد گله و شکایت و تکرار اتفاقاتی که در آن روز برفی افتاد را داریم. به نظر مهم ترین امری که سبب شد تبریزی ها آن روز سخت و طاقت فرسا را در خیابان های شهر تجربه کنند، استفاده مدیریت شهری و خصوصا شهرداری تبریز از ابزار دم دستی و ناکارآمد برای مدیریت بحران های این چنینی است. این که شهردار تبریز در تریبون های مختلف شلوغی خیابان ها و استفاده حداکثری شهروندان از اتومبیل های شخصی را یکی از دلایل اصلی ضعف خدمات رسانی در روزهای برفی معرفی می کند و استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی را پیشنهاد کند چندان قابل قبول به نظر نمی رسد. البته این سخنان شهردار تبریز محدود به بارش برف چهارم بهمن ماه نبود و در پی هشدار هواشناسی به بارش مجدد برف در تبریز، بار دیگر شهردار تبریز در اطلاعیه ای اعلام کرد شهرداری مترو و اتوبوس را «به منظور تشویق شهروندان به استفاده از حمل و نقل عمومی» رایگان کرده است. فارغ از اینکه بیشتر اتوبوس های شهری تبریز در دست بخش خصوصی است و اکثریت شهروندان مجبور به پرداخت کرایه اتوبوس می باشند و همچنین عدم دسترسی بیشتر مناطق تبریز به مترو، سوالی که بایستی از شهردار تبریز پرسید این است که آیا سیستم حمل و نقل عمومی مورد نظر ایشان که شامل یک خط بی آر تی و فاز یک ناقص مترو می باشد قابلیت جابجا کردن این حجم از مسافرانی را که تشویق به عدم استفاده از خودروی شخصی کرده اند را دارد یا خیر؟ آقای شهردار چرا فکر می کنید که مردم صرفا به خاطر هزینه اتوبوس های بی آر تی و مترو که رفت و برگشت آن حتی به ده هزار تومان هم نمی رسد از حمل و نقل عمومی استفاده نمی کنند؟ چرا فکر می کنید که شهروندانی که خودروی شخصی دارند را می توانید با این بسته تشویقی تان قانع کنید که ساعت ها در ایستگاه هایی که متناسب با یک شهر سرد و برف گیر است و نمی تواند از سلامتی آنان محافظت کند، منتظر اتوبوس بمانند؟ مطمئن باشید که با این راهکارهای دم دستی به تعداد مسافران بی آر تی و مترو اضافه نخواهد شد و بسیاری از شهروندان ریسک انتظار طولانی مدت برای رسیدن اتوبوس و رساندن خودشان به یکی از ایستگاه های کم تعداد مترو را به جان نخواهند خرید. باور کنید اگر شهروندان از خدمات رسانی دقیق و به موقع حمل و نقل عمومی شهری اطمینان خاطر داشته باشند بدون این بسته های تشویقی ناکارآمد هم به این کار مبادرت خواهند کرد.