البته مخالفت همه جانبه با چنین مسافرت هایی به خارج از کشور چندان هم پسندیده به شمار نمی آید. مسافرت پادشاهان، دیپلمات ها، تجار و حتی کارگران ایرانی به خارج از کشور با اهداف متفاوت در طول تاریخ معاصر ایران، نتایج مبارکی در پی داشته و تغییرات مثبتی نیز در سیستم حکومتی و حتی مدیریت شهری سبب گردیده است. نگاهی به سفرنامه ها و خاطرات بر جای مانده از تعدادی از این مسافران نشان می دهد که چنین افرادی با تجربه مکانی متفاوت از موطن خویش، متوجه تفاوت های فاحشی در همه امور گردیده اند و تاسف خود را از عقب ماندگی ایران ابراز داشته اند. در مواردی نیز این مسافرت ها باعث می شد که سؤال چرایی عقب ماندگی ایران و پیشرفت ممالک مقصد در ذهن این افراد ایجاد شود. بسیاری از مجاهدین و متفکران دخیل در مشروطه خواهی آذربایجان همانهایی بوده اند که با مسافرت اجباری به خاک قفقاز و آشنایی با افکار و ایده های نو در آن منطقه، در بازگشت به تبریز خواهان اجرایی کردن آن پیشرفت ها هر چند در سطحی محدود گردیده اند. سردار ملی ستارخان بهترین نمونه از چنین افرادی است. در طول تاریخ معاصر ایران بسیاری نیز بوده اند که مردمان را به مسافرت به ممالک خارجه تشویق کرده اند. شیخ محمد خیابانی عقیده دارد که هیچ چیز برای کسب اطلاعات جدید و توسعه معلومات سودمند نیست. به اعتقاد وی انسان باید به ممالک بیگانه برود و با بررسی حالات اجتماعی مردمان آن ممالک افکار جدید را نیز تحصیل کرده و به موطن خویش انتقال دهد.
حال اگر مسافرت هایی که در چنین سطوحی انجام می پذیرد، چنین نتایج نیکویی را در پی داشته باشد، بسیار امر مبارکی است. سفرهای این چنینی تنها زمانی توجیه پذیر است که نتیجه آن انتقال ایده های نو و کارساز در عرصه مدیریت شهری تبریز باشد. سؤالی که بایستی در این راستا پرسید این است که چنین مسافرت هایی تا به امروز چه تغییرات مثبتی در شهر و فکر اداره شهر به همراه داشته است؟ متاسفانه شواهد موجود نشان از این دارد که چنین سفرهایی به سرنوشت همایش ها و جلساتی دچار شده است که تنها نتیجه آن بودجه خوری است و اثرات مثبت آن در جامعه دیده نمی شود. ای کاش مسئولین مرتبط با چنین اموری، نه یک سفر بلکه چندین سفر به کشورهای پیشرفته دنیا داشتید تا با طرز اداره بهتر شهر آشنا شوند. ای کاش برای حل معضل مسیر بی آر تی تبریز که به تنهایی برای بردن آبروی یک کلانشهر کافی است، سفرهای متعددی می کردید و تا شاهد دوباره کاری های هر روزه در آن مسیر و پابرجا بودن مشکل نبودیم.
البته حامیان مسافرت طولانی مدت صورت گرفته اخیر، آن را سفری برای تبلیغ رویداد تبریز ۲۰۱۸ می دانند که البته طرح چنین دلیلی از سوی این افراد به دلایلی چند منطقی به نظر نمی رسد. در اصل با در دسترس بودن این حجم از وسایل ارتباطی و همچنین حضور سفرا، کنسول ها و رایزنی های فرهنگی ایران در کشور مقصد و حتی دیگر ممالک مسلمان، چه نیازی به حضور مستقیم طولانی مدت برخی از اعضای شهرداری تبریز برای تبلیغ این رویداد بود؟ به نظر نصب بیلبوردهای تبلیغاتی حداقل در پایتخت های ممالک مسلمان و صرف هزینه برای تبلیغ از طریق رسانه های تأثیرگذار آن کشورها، می تواند نتیجه ای بهتر و درخورتر به همراه داشته باشد و در این صورت نیازی به حضور فیزیکی در این کشورها هم نخواهد بود. بهتر است مسئولین حاضر در امور بین الملل شهرداری اعلام کنند که تاکنون در چند کشور مسلمان دست به چنین اقداماتی که از ضروریات این رویداد است، زده اند.