« در همه استان های کشور ۵۰ درصد مدارس مربی و معاون پرورشی ندارند». این آماری است که معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش درباره کمبود معلم پرورشی در مدارس کشور داده است. چند ماه پیش نیز وزیر آموزش و پرورش در سخنانی از نبود معاون پرورشی در حدود ۵۰ هزار مدرسه خبر داده و از عدم تخصیص قسمتی از بودجه فرهنگی کشور به امر پرورش در مدارس کشور گلایه کرده است. هر چند آمار و گلایه ارائه شده مربوط به سال تحصیلی جدید و مشکلی تازه رخ داده نیست و چنین مصاحبه و گلایه هایی بیشتر در تابستان ها و در آستانه سال تحصیلی جدید از سوی مسئولین مرتبط مطرح می شود. به نظر امری که باعث به وجود آمدن چنین مشکلی گردیده در وهله اول، تفکر غالب و ساختاری است که اجازه هم کفه شدن پرورش با آموزش در مدارس کشور را نداده است. علی رغم چنین آمار و گلایه هایی خود سازمان عریض و طویل آموزش و پرورش در جذب معلم پرورشی و توجه به امر تربیت و پرورش در مدارس کشور در طول سالیان دراز بی توجه و در بهترین حالت بسیار کم توجه بوده است. آمار و ارقام افراد به کارگیری شده در بدنه نظام آموزش و پرورش نیز دلیل بر این مدعاست. چرا که بیشتر استخدام های این سازمان در حوزه آموزشی و اداری بوده و امر نیروی پرورشی چه از لحاظ کمی و چه از لحاظ کیفی همیشه مغفول مانده است. برای نمونه و بر اساس آمار سال ۱۴۰۰، حدود ۴۰ درصد از حقوق بگیران این سازمان را فقط کادر اداری و غیر آموزشی آن تشکیل داده اند.

البته مسئله تربیت و پرورش و به کارگیری نیروی پرورشی لازم برای کمک به بعد تربیتی دانش آموزان در کنار بعد آموزشی نیز به تنهایی نمی تواند به حل مشکل پرورشی در مدارس کشور بینجامد. مسئله ای که بایستی در نظام آموزش و پرورش یک بار دیگر مورد بازبینی قرار گیرد، موضوع اهمیت و چرایی اهمیت امر پرورش و تربیت دانش آموزان در مدارس است. چیزی که مشخص است این موضوع می باشد که امر تربیت در نظام آموزش و پرورش مغفول واقع شده و در این میان بیشتر بعد آموزشی آن هم نه به صورت مساوی در میان تمام رشته های تحصیلی، مورد توجه سیاست گذاران آموزش و پرورش کشور قرار گرفته است. به عبارت بهتر نیاز ضروری به امر پرورش در مدارس کشور احساس نشده چرا که مدارس کشور توانسته اند در طی این سالها بدون مربی و معاون پرورشی و مشاور نیز به فعالیت خود ادامه بدهند که البته نتایج چنین نگاهی تبعات بسیار ویرانگری برای جامعه داشته و خواهد داشت، در غیر این صورت نظام آموزش و پرورش امروز آن هم فقط از لحاظ کمی با چنین کمبود نیرویی مواجه نبود. حتی با همین نیروی کم امروز آموزش و پرورش ساعت مجزایی برای معلمان پرورشی موجود (فارغ از کیفیت این معلمان) برای گذراندن در کنار دانش آموزان و فضا و زیرساخت های لازم برای این کار را اختصاص نداده که همین امر نیز نشان از کم اهمیتی امر پرورش برای سیاست گذاران این وزارت است.

این کم توجهی ها به امر پرورش در مدارس کشور در حالی است که به گفته متخصصین امر تربیت، بایستی امر پرورش به دلیل اهمیت آن در مدارس کشور بر امر آموزش پیشی بگیرد، چرا که نوع تربیت این دانش آموزان با میزان آسیب های اجتماعی در جامعه رابطه مستقیم دارد در نهایت و بعد از حداکثر ۱۲ سال همین دانش آموزان شهروندان این جامعه را تشکیل خواهند داد. این در حالی است که بر اساس آمار و ارقام موجود امروز حتی خود محیط مدارس نیز از این آسیب های اجتماعی در امان نبوده و آسیب هایی چون اعتیاد به مواد مخدر و رفتارهای پرخطر به درون مدارس حتی مدارس متوسطه دوره اول نیز نفوذ کرده است که همه این اتفاقات معلول عدم توجه به امر پرورش و پیشی گرفتن آموزش بر پرورش در مدارس کشور است. این یعنی یا در مدارس کشور معلم پرورشی وجود ندارد و یا در صورت وجود و به دلیل عدم اهمیت به این موضوع در ساختار آموزش و پرورش و یا محدود کردن معلمان پرورشی در مدارس به برخی مراسمات خاص، نظام آموزشی کشور نتوانسته است وظیفه خود را در قبال واکسینه کردن این دانش آموزان در برابر آسیب های اجتماعی و تربیت شهروند مطلوب برای جامعه به درستی انجام دهد.

این روزها و به دلیل درگیر شدن بیشتر خانواده های ایرانی به امر معیشت و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات اقتصادی، تغییر سبک زندگی در خانواده ها و تاثیرگذاری حداکثری فضای مجازی بر دانش آموزان، وظیفه تربیتی آموزش و پرورش بیشتر به چشم می خورد و این سازمان بایستی با خانه تکانی در نوع نگاه به امر پرورش در وزارت آموزش و پرورش، در کنار آموزش بیشتر توجه خود را معطوف به تربیت شهروندان مطلوب برای جامعه کند. بدون شک توجه حداکثری به امر تربیت در مدارس با کاهش آسیب های اجتماعی در جامعه رابطه مستقیم دارد و نظام آموزش و پرورش وظیفه دارد با هزینه کرد در بعد پرورشی مدارس، جامعه را از هزینه کرد حداکثری در سازمان ها و ادارات مرتبط با آسیب های اجتماعی بی نیاز سازد.